Hij noemt zichzelf een cabareteske liedjeszanger, en wil absoluut geen singer/songwriter genoemd worden: Olax is gepikeerd, gefocust, maar niet verbitterd. Uit zijn frustratie komen de klanken die het diepst liggen vanzelf naar buiten. Een aparte kijk op de wereld, beïnvloed door een breed scala aan foute vrienden en vriendessen, maar zeker niet zonder eigen input. “Ik wil het leven rauw en ruig,” verzucht hij, “en zonder roze bril.” En dat betekent: geen suiker in de koffie.
Van liedjes die suggereren dat het allemaal veel beter geregeld zou kunnen zijn in de wereld, tot teksten waarin hij uit arrogantie in alle zelfverzekerdheid de wereld te min vindt om beter te regelen, door middel van een directheid die veel te expliciet is, of een wazig halfpoëtisch gebrabbel waarvan hij zelf niet eens weet wat-ie ermee bedoelt: Olax stort z’n hart uit. En of dit nou in eindeloze opsommingen gaat of in precies die achttien woorden die nodig waren om te zeggen wat gezegd moest, daar heeft hij schijt aan.
Hij is overal en nergens, en hij heeft nooit bestaan. Hij blijft bij zijn principes.
Hij is Olax.