OOR magazine over Bidonville: “sterker dan ooit.”
Van inspiratie tot theatervoorstelling
Voor het theaterstuk haalde De Kift inspiratie uit de documentaire Dark Days over de bewoners van verlaten metrotunnels in New York en uit de documentaire genaamd: De Worm in het Zijn. Een bijzondere film waarin een aantal portretten te zien zijn van mensen die om wat voor reden dan ook geïsoleerd zijn geraakt in onze samenleving. De muzikale basis voor het album wordt gelegd met deze muziektheatervoorstelling, die in samenwerking met acteur Sanne den Hartogh (o.a. De Vloer Op en Oostpool) gemaakt werd. Tijdens het theaterfestival Oerol speelden ze vijftien uitverkochte voorstellingen op een enorme, zelfgebouwde vuilnishoop in het bos. Bidonville kwam daar tot leven!
“Een vuilstortplaats aan de rand van de stad. Tussen het vuil een aantal figuren. Ooit lachte het leven ze toe, maar ergens zijn ze op de fles gegaan.” -uit Bidonville
Het album heeft naast banden met film en theater ook een connectie met literatuur. De Kift stelt namelijk de liedteksten samen uit zorgvuldig geselecteerde fragmenten uit de wereldliteratuur. Op Bidonville hoor je zowel teksten van auteurs als Juan Rulfo, Slauerhof, Jack Kerouac en Dante Alighieri voor, als ook dialogen uit bovengenoemde documentaires en filmteksten van regisseur en scriptschrijver Terry Gilliam.
Samenwerken en vernieuwen
Dit nieuwe album liet ruim drie jaar op zich wachten. Het laatste studioalbum van De Kift kwam in 2011 uit: met het conceptalbum Brik toerde de band bijna 2 jaar door binnen- en buitenland. Daarna volgden enkele uitstapjes, zoals de jeugdtheatervoorstelling Kees de Jongen in samenwerking met Frank Groothof en een samenwerking met de Rotterdamse post-punkband Rats on Rafts. In 2013 vierde De Kift zijn 25-jarig bestaan. De Kift hopt al jaren moeiteloos van de ene kunstvorm naar de andere. Ook samenwerken gaat de groep goed af: Franz Ferdinand, Calexico, theatergroep Tryater en Tania Kross kruisten hun pad. De Kift voelt zich met alles en iedereen vertrouwd. Op de schoorsteenmantel prijkt een Zilveren Harp uit 2001 en een Zilveren Krekel uit 2012. En terecht. Want De Kift blijft zichzelf vernieuwen. Albums komen nooit alleen in de vorm van een schijfje, maar worden verpakt als schilderijtje, sigarenkist of kookboek.
De Kift is geboren in fanfare, gedoopt in punk en groot geworden in liefde voor muziek en poëzie. Vrolijke muziek is het, muziek vol weemoed. Muziek waarvan tranen in je ogen schieten of een grijns op je gezicht verschijnt.” – Volkskrant journalist Bert Wagendorp
Flip Noorman
Voor de Kift is eerst Flip Noorman aan de beurt om het publiek te vermaken, en dat kan hij als geen ander. De zelf omschreven “halfgeïnfecteerde schreeuwpoëet, half minnaar van het vrouwenhart” won dit jaar het Amsterdams Kunst Festival en bracht ook nog eens zijn album Bellse Parese uit (vernoemd naar de gezichtsverlamming waar hij aan lijdt). Met zijn muzikale talenten kan hij zowel een publiek mee laten schreeuwen, als stil krijgen met zijn prachtige rustige nummers.
