Filmmaker Conor Masterson, die bovendien vaste fotograaf van de band is sinds 1998, stelt voor om voor het twintigjarig bestaan video-opnames te maken bij intiemere optredens op kleine podia. Het resulteert uiteindelijk in een muziekdocumentaire, waarin de persoonlijkheden van de bandleden en de muzikale en vriendschappelijke chemie tussen hen op liefdevolle wijze worden geschetst.
In ‘In the Deep Shade’ viert simplisme hoogtij. Geen titels of bijschriften. Geen flash-cuts. Geen moeilijke voice-overs. Met een fotografenoog en gevoel voor poëzie, onderzoekt Masterson de altijd in ontwikkeling zijnde relatie tussen vijf muzikanten die elkaar al jaren kennen. Dat is het verhaal. Een ongewoon verhaal, al is dat wellicht ietwat te zacht uitgedrukt.
In de film wordt bijna niet gesproken. ‘Er is weinig discussie over de muziek. Ze spelen het gewoon. Er worden wel wat blikken gedeeld tijdens een soundcheck, maar na jarenlang samenspelen hebben ze aan een knik genoeg om te weten wat er bedoeld wordt en hoe iets gespeeld moet worden.’ Ook wordt de film veelal vanuit slechts één oogpunt opgenomen, wat bijzondere beelden oplevert en waarin ruimte is voor fouten en onverwachte wendingen. Zo levert Masterson een beeldschone, eerlijke film af die op sfeervolle wijze een vriendschap laat zien tussen oude vrienden die niets liever doen dan samen muziek maken.