Overigens is de opbrengst van de CD bestemd voor het KWF-kankerfonds. Dat had Hanz -hoe wrang kan het lot zijn- bepaald voordat hijzelf slachtoffer werd van deze vreselijke ziekte. Dat maakt dit grandioze album trouwens nadrukkelijk niet tot een ‘zielig verhaal’, daarvoor ligt het kwaliteitsniveau domweg te hoog. Bovendien spettert de energie ervan af, zoals in het rockende nummer ‘My Home Town’, een ode aan Den Haag.
HANZ PRINS
zondag 20 november 2011 2011
CD-PRESENTATIE 'PIRATES & PARROTS'Met ook Cesar Zuiderwijk, Polle Eduard, Peter van Schie, Peter Wassenaar, Arie Spaans, Johan Frauenfelder, John Baltus, Ivan Leue e.a.'Pirates & Parrots' heet de CD van Hagenaar Hanz Prins. De lokaal bekende muzikant lijkt zichzelf met deze plaat op meerdere fronten te hebben overtroffen. Niet alleen bleek hij in staat tot het schrijven van 15 zeer goed in het gehoor liggende songs, tevens wist hij vele bekende (Haagse) muzikanten te verleiden om op de CD mee te spelen. Zo bleken onder meer Cesar Zuiderwijk, Polle Eduard en Niko Christiansen bereid om hun kwaliteiten in te zetten, ook al omdat de opbrengst van de CD - die op 20 november a.s. wordt gepresenteerd in het Paard van Troje- geheel bestemd is voor het KWF-kankerfonds. Sommige CD's moét je hebben, een kopietje volstaat niet en downloaden is al helemaal niet aan de orde. Zo'n CD is 'Pirates & Parrots'. Zanger-componist Hanz Prins schreef 15 ijzersterke nummers, variërend van prachtige bluesballads tot dampende rock 'n roll. Dat het werk van Prins wordt gewaardeerd, bleek wel uit de gretigheid waarmee arrivés uit de pop- en rockscene reageerden op de uitnodiging om mee te spelen. Zo inspireerde het titelnummer van de CD Clarismuzikant Peter van Schie tot fantastische gitaarsolo’s, inspireerde 'Golden Lady' Hans Waterman (ex- Cuby & Blizzards) tot strakke drumpartijen en ging flamencogitarist Johan Frauenfelder (ja, die van de 'Règâhs') helemaal los op het ingetogen 'Innocent Man'. Aparte vermelding verdient Niko Christiansen van de Livin' Blues Experience die prachtige saxofoonbijdragen levert op een vijftal songs en de fretloze baspartij van Rinus Gerritsen op het openingsnummer 'When The Clock Strikes Again'. Maar het zijn uiteindelijk de zang van Hanz zelf én het feit dat de nummers al na één keer beluisteren je zo makkelijk bijblijven, die deze plaat tot één van de beste Nederlandse producties maken van de laatste jaren.