Allereerst verwelkomen we de Britse producer Leifur James. Deze maand bracht hij ‘A Louder Silence’ uit (**** Written in Music): een aan Nick Murphy fka Chet Faker/ Nicolas Jaar refererend album met zorgvuldige composities. James pakt hier flink uit met zowel akoestische instrumenten als elektronica, en gebruikt zijn soulvolle zang als leidraad. Zéér aangenaam.
Italiaanse pianopoëet en ambassadeur van de fragiele melancholie Federico Albanese is ook aanwezig. Zijn minimalistische stijl, tegelijk klassiek en modern, bevat vleugjes Nils Frahm en Joep Beving en deed het goed op Le Guess Who?. “One of the most hauntingly beautiful records you’ll ever hear,” aldus Drowned in Sound.
Great Lake Swimmers weten het Canadees landschap tot leven te brengen in melancholische, melodische folksongs. Een band die dus graag even aan jouw gevoelige snaar pingelt en waar liefhebbers van Bonnie ‘Prince’ Billy en Phosphorescent een heerlijk puntje aan kunnen zuigen.
Fier laten de bandleden van de Belgische trashpunkband Cocaine Piss hun instrumenten gieren, terwijl de frontvrouw je als een helse sirene betovert met haar ijselijk gegil. Obscuur, een beetje angstaanjagend, luider dan luid en met vrolijke tracktitels als ‘Incest’, ‘Pussy’ en ‘Fuck This Shit’.
De post-Americana pop noir songs van de Nashville based gitaarmuse Lera Lynn zouden zomaar de stiekeme liefdes baby kunnen zijn van Joni Mitchell en Leonard Cohen. Je hoeft geen ‘True Detective’ te zijn om haar te herkennen als de rol van shadowy bar singer.
Voor degenen die de hoogtijdagen van IDM label WARPrecords nog kunnen heugen, heeft HINK nu een van de live pareltjes uit die stal: Red Snapper. Deze Londonse band tourde met niet de minste artiesten. Zo gingen ze mee met Massive Attack, Bjork, The Prodigy, De La Soul en The Fugees. Een dansbare salsa van dub, trip hop, drum ‘n bass en afro jazz die live gedragen door de stand-up bass het beste tot haar recht komt!
Het Belgische The Sore Losers squashen hun gebalde mix van garagerock en vuige blues tegen dezelfde stevige geluidsmuur waar ook Led Zeppelin en The White Stripes eerder hun balletje tegenaan mepten. Als een ware Blitzkrieg verovert het viertal langzaam maar zeker heel Europa met hun rauwe, opwindende en ‘in your face’ rock ‘n roll sound.
De Amerikaanse americana zanger Micah P. Hinson had, met een drugsverslaving, een tijd in de gevangenis en failliet verklaard zijn, voor zijn 20e al genoeg levenservaring om 3 platen vol te schrijven. Gelukkig gaat het nu hartstikke goed en heeft hij inmiddels al 9 platen uitgebracht, waarvan zijn laatste omschreven kan worden als “modern folk opera”. Waarvan de muziek over vrijwel alle bizarre wendingen in het leven gaat.
Zac Little, het meesterbrein achter SAINTSENECA, groeide in Ohio op tot prediker. Maar levenservaring liet blijken dat er voor Zac meer interesse was in een andere manier van spreken, namelijk via muziek. Op zijn nieuwste plaat ‘Pillar Of Na’ hoor je een mix van folk rock samen met punk rock en futuristische maar nostalgische geluiden.
Szun Waves is het nieuwe project van Luke Abbott, veelgeprezen producer voor James Holden’s Border Community-label, waarin hij samenwerkt met Jack Wyllie van Portico Quartet en Laurence Pike van PVT (voorheen Pivot). Tezamen creeert deze elektronische superband een innovatieve mix van jazz, improvisatie, elektronica en soundscapes. Hun op 31 augustus verschenen tweede album ‘New Hymn To Freedom’ werd onthaald op laaiend enthousiaste recensies.
Op het internet geven de mannen uit Manchester niet veel weg over zichzelf, maar deze avant post-punk band heeft niets om zich voor te schamen. Duds is een lust voor het oor als je van Captain Beefheart met een vleugje Gang of Four houdt. De altijd goed geklede heren hinken soepeltjes van prog-rock naar noise en van onnavolgbare ritmes naar een funky gitaarlijntje.
De Japanse artieste Miho Hatori draait al langer mee in de avant-pop scene wereldwijd. Ze is mede-oprichter van triphop groep Cibo Matto en werkte samen met o.a. Gorillaz, The Beastie Boys en John Zorn. Nu heeft ze de soloteugels aangetrokken en heeft een nieuwe EP uitgebracht met haar nieuwe project: New Optimism. Een levendig, onvoorspelbaar geluid dat rondom groovende basslijnen draait, waarbij subtiele elektronische klanken en speelse experimentele pop een grote rol spelen. Bijzonder detail is dat Miho drie te onderscheiden stemmen en/of identiteiten aanneemt bij live optredens. Elk van deze stemmen/identiteiten heeft zijn eigen duidelijke boodschap en context; filosofie en motief.