De donkere dagen tussen kerst en de jaarwisseling zijn altijd een goede aanleiding om te mijmeren over dat wat was en over dat wat gaat komen. Tsja, 2016, wat was het voor jaar? Uiteraard was het een jaar waarin veel pophelden ons ontvielen. Bowie, Prince Buster, gewoon Prince, Cohen, Lemmy, Toots, de Georges Michael en Martin en het trio Emerson, Lake & Palmer gaat sinds 2016 door het leven als de solo-act Carl Palmer.

De enorme ophef die telkens weer ontstaat ontgaat mij vaak. Artiesten die hun carrière begonnen in de jaren zestig van de vorige eeuw hebben mathematisch een leeftijd dat je daar aan dood kunt gaan. Zo is het leven, mensen. Je stapt in een achtbaankarretje en dan gaat het op en neer en heen en weer en net als je denkt: zo gaat-ie lekker dan moet je uitstappen.

Hou je zakdoeken en traan-emoticons maar bij de hand want ik kan nu al voorspellen dat we ook in 2017 weer de nodige terugblikken te verwerken krijgen. Zo kan ik mij niet voorstellen dat er komend jaar niet minstens één Rolling Stone uitgebold raakt, terwijl de dag dat ook Paul of Ringo voorgoed “yesterday” zijn met iedere klokslag dichterbij komt. Als de redactie van DWDD slim is dan zetten ze nu al een paar stagiaires op het vinden van de mooiste beelden van Bob Dylan, Stevie Wonder, Aretha Franklin, Diana Ross, Ray Davies, Pete Townsend en als het even mee zit Bono. Nooit meer: “Jongens, ik wil nu iets van Prince zien. Alsjeblieft!”

‘Waar was Jay-Z eigenlijk? Thuis op de bank met een glaasje “Lemonade”?’

2016. Wat was het muzikaal voor jaar? De dooien deden het goed met hun laatste platen. Ik zou iedere artiest op leeftijd aan willen raden een introspectief en afscheidnemend album op te nemen. Dat doet de erven van de familie veel plezier. Er ging verder wel heel veel aandacht uit naar een klein hoekje van de muziek. Geen enkel blad, website of radioprogramma bleek veilig voor de muziek van Drake, Kanye, Chance The Rapper, Anderson .Paak, Kaytranada, Kendrick Lamar, Frank Ocean en de zusjes Knowles. Waar was Jay-Z eigenlijk, thuis op de bank met een glaasje ‘Lemonade’? De future-R&B en hiphop zal nog wel een tijd het geluidbeeld blijven bepalen in het nieuwe jaar. Wat dat betreft gok ik op 21 Savage & Metro Boomin, AJ Tracey en Dave, Childish Gambino, Dawn Richard, Desiigner, Isaiah Rashad, Jorja Smith, Travis Scott en Young Thug.

‘En anders graag meer feestmuziek in een jaar dat bij voorbaat al niet te hoopvol stemt.’

Wie er verder gaat doorbreken? Ik heb echt geen flauw idee en ik vermoede dat niemand dat heeft. Ik wens alle festival-organisatoren veel succes bij het harde gevecht om de gevestigde namen die publiek op de been moeten gaan brengen. Muzikaal inhoudelijk verwacht ik zelf het meeste van de invloeden die buiten de popmuziek liggen. Een hoop nieuwe namen op jazzgebied (velen daarvan waren de afgelopen jaren te zien op ons eigen State-X New Forms Festival) hebben de potentie om juist publiek buiten de jazz aan te spreken en ik verwacht ook veel van klassiek opgeleide muzikanten die de liedjesstructuur omarmen. Het album ‘Varmints’ van componiste Anna Meredith was voor mij met straatlengte voorsprong het beste van 2016 en ook artiesten als AHNONI, These New Puritans, James Holden en Nils Frahm hebben bewezen dat zij een uitermate fraaie verbinding tussen klassiek en pop weten te bewerkstelligen. Meer van dat graag in 2017.

En anders graag meer feestmuziek in een jaar dat bij voorbaat al niet te hoopvol stemt. Gelukkig zijn de cultuurgelden voor de komende vier jaar inmiddels verdeeld, want ik zie niet erg uit naar het beeld van Halbe Zijlstra en Martin Bosma die in een hutje op een blanke top der duinen de kunstparagraaf van het kabinet Wilders I zitten te schrijven. Pfff, nee, dan dompel ik me graag voor een paar uur onder in de muziek van een DJ of een band. Ik beloof plechtig dat we er genoeg zullen boeken in het Paard om 2017 ongeschonden door te komen.
Gelukkig nieuwjaar.

Henk Koolen (programmeur Paard van Troje)