PAARD BLOG: It was 50 years ago today: Stalk-Forrest Group

Door: Henk Koolen

In 1972 ging het Paard van Troje in Den Haag van start. In deze rubriek schetsen we de muzikale sfeer die vijftig jaar geleden heerste aan de hand van min of meer vergeten albums uit die tijd.

Als we het hebben over vergeten albums dan is ‘St. Cecilia’ van de Stalk-Forrest Group er zeker één. Sterker nog: zelfs de platenmaatschappij vergat destijds om het album uit te brengen. Merkwaardig als je bedenkt dat dat het fameuze Elektra-label was, uitgever van legendarisch sixties- en seventies-werk van onder meer The Doors, The Stooges, MC5 en Tim Buckley en niet vies van een potje stevige psychedelische rock.

De drijvende kracht achter de band was journalist Sandy Pearlman, die het wel zag zitten in een groep die Soft White Underbelly heette en waar hij vervolgens manager van werd. De line-up bestond uit zanger Eric Bloom, gitarist Buck Dharma, drummer Albert Bouchard, toetsenist Allen Lanier en bassist Andrew Winters. Na een vernietigende recensie van een liveshow in de Fillmore East drong Pearlman er op aan de bandnaam te wijzigen om enige associatie met dat krantenartikel kwijt te raken. Als Stalk-Forrest Group namen ze een album en een single (‘What Is Quicksand/Arthur Comics’) op. Van de single werden in 1970 alleen promo-exemplaren uitgebracht. Op Discogs betaal je er nu tot meer dan $ 300 per stuk voor.

Het feit dat Elektra het album niet uitbracht komt vast omdat het een kutplaat is, zul je denken. Niets is echter minder waar. Toen Rhino Records in 2001 de opnamen alsnog liet verschijnen bleek ‘St. Cecilia’ één van de “great lost classics of the sixties” te zijn.

Met een sound die het midden houdt tussen de typische hippe sound uit die tijd zoals The Doors en Love die produceerden en wat steviger erupties die soms aan The Who doen denken. Er zijn ook uitstapjes richting country-rock à la Moby Grape en Quicksilver Messenger Service, zoals in ‘What Is Quicksand’. Uiteraard zijn er songs waarop de band de tijd neemt voor lange instrumentale psychedelische trips (‘Ragamuffin Dumplin’, ‘A Fact About Sneakers’ en ‘St. Cecilia’). Het vormt al met al een behoorlijk opwindend geheel en

het blijft een raadsel waarom het album in 1970 niet werd uitgebracht. Dat dat een stomme beslissing was bleek wel toen de band na een nieuwe naamswijziging een contract tekende bij Columbia onder de naam Blue Öyster Cult en één van de succesvolste Amerikaanse hard-rock-groepen van de jaren zeventig werd.