De programmeur (s)preekt over 2017 en tipt voor 2018

“Uitbuikend van de kerstdiners en alvast bladerend in de beste recepten voor oliebollen en appelbeignets kijken we nog één keer terug naar het muzikale jaar 2017. Het was een jaar waar bar weinig chocola van te maken viel, als je er tenminste van houdt trends aan te duiden. De versplintering en niche-vorming lijkt compleet. De popmuziek is totaal gedemocratiseerd: iedereen zijn eigen playlist op Spotify en de grens tussen wereldster en nobody lijkt geheel vervaagd. This year’s hero is next year’s zero en omgekeerd.

Om nog enige orde in de chaos te scheppen zou je afgaande op de internationale jaarlijsten kunnen zeggen dat 2017 werd gedomineerd door Kendrick Lamar (hij weer!), LCD Soundsystem, Lorde, St. Vincent, Vince Staples (hij weer!) en The War On Drugs. Nieuwkomers zijn vooral te vinden in de avontuurlijke R&B-hoek, zoals SZA, Kelela en Sampha. Voormalige underground-darlings als Perfume Genius, Portugal.The Man, Mount Eerie en King Krule werden plots door een groot publiek omarmd. Dat gebeurde wellicht ook omdat de releases van grootheden als Arcade Fire (hoewel hun optreden op Best Kept Secret fantastisch was), alt-J, Foo Fighters en U2 zeer teleurstellend waren.

Aan het eind van het jaar denk je ook altijd met enige weemoed terug aan hen die ons ontvielen. Nadat magere Hein in 2016 zijn zeis wel heel nadrukkelijk over de popakkers had gezwaaid viel de schade in 2017 enigszins mee. Geen van de door mij aan het einde van vorig jaar voorspelde lijken kwam ook daadwerkelijk te overlijden, zelfs Keith Richards plakte er weer een jaar aan vast. Dat rock’n roll-iconen als Chuck Berry en Fats Domino er aan gingen kon je gezien hun leeftijd van 90 respectievelijk 89 toch niet echt een schok noemen.

Dat gold toch meer voor Chris Cornell, Tom Petty, Grant Hart en Gordon Downie, die echt te vroeg overleden. Grootste pechvogel was wel Charles Bradley: eindelijk na decennia ploeteren doorgebroken en dan richting het koor van Otis, Curtis en James Brown.

De meeste kans op een posthume hype maakt rapper Lil Peep die al op 21-jarige leeftijd het leven liet vanwege een overdosis, terwijl hij bezig was met een promotietoer voor zijn album “Come Over When You’re Sober’. Vul hier uw eigen grap in.

Hoe gaat dit verder in 2018? We zijn nog niet af van de constante stortvloed aan nieuwe namen op hiphop en R&B-gebied. Hou je bretellen maar vast voor Cardi B, J Hus, Kodak Black, Lil Uzi Vert, Playboi Carti en Syd. En de jongens van boyband Brockhampton groeien met hun pop-rap komend jaar uit tot wereldsterren.

Het lijkt er op dat we veel muziek met Afrikaanse invloeden te horen gaan krijgen. Veel dance-producers waaronder ook Hagenaar Dazion zitten helemaal op een tribal trip en let ook op acts als Ibeyi, Ibibio Soundmachine en Ifriqiyya Electrique voor een gezond portie zonnige klanken.

Nu we het toch over dansen hebben. Hou ook het werk van Avalon Emerson, Yaeji en Tuff City Kids in de gaten.

We zullen het nodig hebben want de politieke vooruitzichten zijn niet al te rooskleurig . Het was verbazingwekkend dat er geen storm aan protestliedjes te horen was in 2017. De meest in het oog (jawel) springende was “Truth” van jazzfenomeen Kamasi Washington, een nota bene instrumentale track met wel een heel expliciete videoclip. Met name in Amerika lijkt er genoeg om tegen te protesteren dus hopelijk meer uitingen, zoals mijn favoriete nummer van 2017: “Know Your Rights” van Material Support. De tijd lijkt rijp dat muziek soms meer dan entertainment moet zijn.

Maar kom ook gewoon maar door met die nieuwe platen van Franz Ferdinand, Florence + The Machine, My Morning Jacket, Ty Segall, Anna von Hausswolff, Gorillaz, Superorganism, MGMT, Jack White, Car Seat Headrest, Panda Bear en Vampire Weekend. Wie weet kunnen we een paar daarvan ook overhalen een showtje in het Paard te doen.

Een mooi muzikaal 2018 gewenst!” Henk Koolen