SNIESTER FESTIVAL 2021 (uitverkocht)

“Summerland voelt niet af. Dat is het album pas als we het in levende lijve met jullie hebben geconsumeerd”, vertaalt Sniester even vrij naar een recent bericht van DOOL. Hoe wreed: de nieuwe plaat stond op het punt om uit te komen, en toen, nou ja. Toen kon er een jaar lang niks.

Reken maar dat al die opgekropte energie eruit moet, zowel op als voor het podium. En met wie beter om dat tot ontbranding te laten komen dan DOOL. Uberrockers Raven van Dorst, JB van der Wal, Micha Haring, Nick Polak en Omar Iskandr (met vorige levens in Elle Bandita & The Devil’s Blood) zijn strak vanaf de start op ramkoers – zweten, beuken en harenzwaaien maar het heeft ook iets oneindig subtiels allemaal. DOOL is occult, morbide, verheffend en verfijnd.

Kortom, voorpret is gerechtvaardigd. Kort voor de 2020-stilte kwamen ze met een EP rond Killing Joke’s 1985 hit ‘Love Like Blood’. Hun duistere versie van dat liedje, hypnotiserend en met een slepend been, deed al enige tijd de ronde als publieksfavoriet op DOOL live shows. Durven wij hopen?

Friese cultsensatie The Homesick wil de wereld teisteren met dwarse humor en teringherrie, zo leert ons een interview van 3voor12 met de band. Maar het is wel wat meer dan dat. Jaap van der Velde, Erik Woudwijk and Elias Elgersma maken onvoorspelbare, opbeurende postpunk met experimentele uitzaaiingen á la King Gizzard, vol hyperintelligente riffs en popmelodieën waar een indiepoptycoon als Vampire Weekend in tijden van creatieve droogte grof geld voor zou betalen.

In februari 2020 kwamen ze met een nieuw album: The Big Exercise. Een album waarop ze nummers die ze live al speelden uitbouwen met barokke elementen als piano, klavier, akoestische gitaar en klarinet. Als je goed luistert voel je een ingehouden opgefoktheid vlak onder het oppervlak zitten, een waanzin die live godzijdank álle ruimte krijgt. Hou je voor ons niet in, mannen.

Aanschouwt: alles wat je nodig hebt voor totale onthechting en losbandigheid. Bongloard is de gestripte versie van de klassieke rock’n’roll opstelling bas-gitaar-drums en slaagt er op hartstochtelijke wijze in om je rock’n’rollhart vol te gieten met alles wat je begeert. Gruwelijk begaafd powertrio. Popronde OOR-talent èn Never Mind The Hype-talent, en dat zijn geen zwetsers.

Alweer 10 jaar Paceshifters mogen we vieren met z’n allen. Dat is 10 jaar endorfine, dopamine, adrenaline en testosteron op het podium. Onvoorspelbare liveshows van het soort dat culthorden achter een band doet vormen.

Ze gooien het over een iets nieuwere boeg met aankomend album A Brand New Plan. De eerste nummers daarvan verklappen nog altijd die knalharde Paceshifters-energie maar ook meer ruimte, meer dynamiek, meer pracht en nog voldoende gelegenheid om hard te ontsporen. En daar zijn we volgens mij allemaal wel aan toe. Niet dan?

Splinter is een splintergroep van zowel punk als classic rock en is voor velen de brenger van goed nieuws. Splinter is namelijk ontstaan uit drie acts van het hardere genre die ons ruw werden ontstolen de laatste jaren: Death Alley, Vanderbuyst & Birth of Joy.

De vrij rondzwervende muzikale energie moest zo snel mogelijk worden gekanaliseerd dus begonnen Douwe Truijens, Sander Bus, Barry van Esbroek & Gertjan Gutman een nieuwe, naar punk riekende rockband. Vuige gitaren, blote buiken, bulderende ritmesexy en ha, een orgel: alles zit er in. En alles komt er op het podium drie keer zo hard weer uit.

They may burn out, but they will never fade away!

Wie zien we daar? Dennis Weening (ex-Spider Rico), Lennard Kruithof (ook ex-Spider Rico èn ex-Organisms), samen met nog meer 90’s West Coast Post-Hardcore Veterans uit Orange Sunshine, Fever Dream, Jimmy Barock. In een splinternieuwe formatie.

Op de Sniester livestream gingen ze er al zó bizar goed en teringjantje hard tegenaan – maak je in oktober maar klaar voor een rospartij like it’s 1997.

Tot het naadje met garagerock’n’rollers Natousch Gerritsen, Sebas Simoen, Danny van Tiggele en Isai Reiziger. Stuk voor stuk machtige muzikanten die we ook kennen van Taymir, Mister and Mississippi, Rondé en Woot. Samen zien ze de schoonheid in het gruis van The Oh Sees, Ty Segall en The Dead Weather.

Tijdens hun hyper-energieke live shows tillen ze het pelvis-schuren van eerdergenoemde bands naar een hoger plan. Volgens 3voor12 een must-see act en dat is correct.

We gaan echt geen Sniester vieren zonder Niko. Dus! Even voor de mensen die nieuw zijn dit jaar:

Niko begon als een solo-project van Nik van den Berg in L.A. en is na tig speeluren met Haagse karakterkoppen Thomas van der Want, Bas Prins en Richie Bleijenberg gesublimeerd tot nou ja, iets subliems. Kernbegrippen zijn ironie, nonchalance en melancholiek, kernadjectieven catchy en dansbaar en goed en tijdloos.

Sta je ervoor open als Nik van den Berg je tekstueel de romantiek van een TL-verlichte ruimte laat zien? Wees dan present.

Kulou is een band van vijf gasten uit de skateboardscene van Den Haag. Te weten Gianni Tjon Tam Pau (zingende drummer), zijn broer Clark Tjon Tam Pau (toetsen), Laurens ten Berge (bass & vocals), Bob Zurcher & Jesse Gravenberch (beide gitaar & vocals). Maar niet meteen aan poppunk of skatepunk denken: Kulou speelt een intense mix van surf, garagerock en psychedelische rock.

Ach, Paracetamøl. Gemaakt voor de moshpit. Binnen drie maten zit je hartslag boven de 180 bpm en wil je iets kapotmaken. Alles wat ze doen is snel, hard en menens en dat maakte dat het viertal binnen de tijdspanne van 1 Popronde razend populair werd. Garage/postpunk van een pijnlijke rauwheid a la Ex Cult, Oh Sees & Metz. Frontman die alle hoeken van de zaal met zichzelf aanveegt. Parel van een band.

Hun debuutplaat kwam afgelopen jaar uit, maar ermee toeren konden ze nog niet – Sniester is, kortom, het perfecte moment om de boel eens grondig uit de hand te laten lopen.

Ze zijn punk genoeg om geen Facebookpagina te hebben, en in undergroundkringen bekend genoeg om toch allemaal te weten over wie het gaat. Adrenalinepunkrockoutfit/ sloopkogelorkest FuckFuckFuck komt naar Sniester!

Het credo is eenvoudig: starten in de tiende versnelling en vervolgens alleen maar hitsongs spelen die doordrenkt zijn met zweet, sex, bier en rock&roll. Monter duw- en trekwerk in het publiek volgt, tot ieders tevredenheid. Hè, je krijgt er nu al zin in. Tip: ze spelen hun extreem dansbare bluesrock-punkboogie niet heel vaak buiten Amsterdam Noord, dus grijp je kans.

De hyperactieve gitaarpareltjes van Black Leather Jacket zijn in al hun losbandigheid respectvolle reverences naar Black Sabbath, Black Rebel Motorcycle Club maar ook naar Ty Segall. Wilde toestanden en bloed op de drumstokken dus en tegelijk intelligent en gelaagd. Met een diep grommende bas om de boel naar de onderbuik te trekken.

In Vlaanderen weten ze wel raad met dat soort muziek, dus ze knalden recht de finale van StuBru’s prestigieuze bandrally De Nieuwe Lichting binnen. En ook Sniester had ze al enige tijd op de verlanglijst staan. Als je wacht op een teken om naar deze band te gaan, dit is het.

“De aggressor schrikt z’n eigen het lazarus, kènt geen Wodanjongen.” Als je je bandnaam opdiept uit Van Kooten en De Bie archief dan laat je je eigen niet gek maken.

De Wodan Boys zijn niet vegan, hadden geen slechte jeugd en ondertussen zijn ze zich er volledig van bewust dat we ons met zijn allen op een zinkend schip begeven. Thomas van der Want en Mikkie B. schreeuwen de Weltschmerz nuchter van zich af met explosieve rock’n’roll – en het is Haagse algemene ontwikkeling dat ze daar bijzonder bedreven in zijn. Een show om gretig naar uit te kijken.

Speeltuin van de Nederlandse indierockscene, met Canshaker Pi-Willem Smit als ringmeester.

Een heerlijke band voor op een festival, want wat is nou fijner dan meedansen met de goed georganiseerde chaos van bevriende muzikanten die zich een hernia staan te amuseren. Personal Trainer is voor de hele band een zijproject en dat geeft elk optreden de sfeer van een impromptu huisfeestje. Een feestje van het soort waar je met plezier blijft plakken: in april speelden ze een monstershow van 24 uur lang, in Paradiso. Even het afgelopen jaar inhalen.

Je nadert een zaal, hoort een minstens driekoppige garagerock’n’rolltoestand alle registers opentrekken. Wild met je hoofd hakkend werk je je naar voren en wat zien we daar: het is verdorie 1 man. Met maar 2 armen!

De Utrechter Robin Saaze is gitarist, drummer, zanger, producer en platenbaas van zijn eigen band. Na jaren Taxi to the ocean en Drive like Maria speelde hij als one man band van Zwarte Cross tot DWDD en werd hij uitgeroepen tot Serious Talent (“ongetwijfeld in een vlaag van verstandsverbijstering van 3FM”).

Wat blijkt nou: 2 armen, 2 voeten en een strot blijken ruim voldoende om een heerlijk vuige bak explosieven door de zaal heen te jensen. Als je Robbing Banks bent dan. Weer wat geleerd.

Kijk deze punks uit Hull gaan. Niet normaal. Het debuutalbum uit 2017 draagt de cynische titel ‘Popular Music’ en viel in de smaak bij critici, vooral door de opvallende en venijnige zang van Mez Green. Na uitgebreide tournees met muzikale bloedbroeders Slaves en IDLES verscheen opvolger ‘A Picture Of Good Health’ – opnieuw een glashard commentaar op de muziekindustrie.

Genieten geblazen van hysterische maar strakke gitaren, sonische chaos en oprechte kwaadheid. LIFE is briljant, politiek, intelligent. En hard. Net als het echte leven.

Stel dat de drummer en de basgitarist van Peter Pan Speedrock een band zouden starten met zanger/gitarist/eindbaas Jeroen Haamers van psychobilly godfathers Batmobile. Dat zou nogal een klap geven, hè? Nou – het is zover hoor. Speedmobile bestaat.

Het begon als een gelegenheidsding waar we graag bij hadden willen zijn: Motörhead classics spelen tijdens een Lemmy memorial. Maar daarmee ging de lont in een zodanig groot vat buskruit dat stoppen nicht im frage was.

Speedmobile is nu een blijver en wat voor één: twee van de hardste en meest rauwe rock’n’roll zwetende bands van het land samen op het podium, met nieuw materiaal om ons allen geweldig van de sokken te blazen.

Hou je van de energie van The Stooges, Alison Mosshart en Black Rebel Motorcycle Club? Dan ga je zeker niet spugen op de Britse rockers Saint Agnes. Charismatische mensen met goed haar en daaronder een bodemloze put vol zwartgalligheid en waanzin. En uit die put stijgen pervers dansbare, explosieve rock’n’rolldampen op.

Ze werden in het festivalseizoen van 2019 overladen met lof voor hun ontspoorde shows op onder meer Isle of Wight & The Great Escape. De chemie druipt eraf tussen frontduo Jon Tufnell en Kitty Arabella – denk aan The Kills in hun vroege dagen. In het Britse verkopen ze steevast de zalen uit. ‘Chilling and superior’, aldus het commentaar van Nick Cave Zelve.

Oei oei wat een lekker Brits bandje weer dat Gaffa Tape Sandy. Lichtvoetig als Pulp, maar hun gitaren maken geen grapjes.

De band werd geboren in 2015 uit het verlangen van 3 vrienden om iets hards en opwindends neer te zetten. Groot-Brittanië vond wat ze doen zó hard en opwindend dat ze sindsdien voornamelijk daar aan het touren zijn geweest, maar nu zetten ze eindelijk voet aan deze kant van het water. Verheug je maar op een eindeloze reeks oorwurmen van hoog octaangehalte waar je een ongelofelijk goed humeur van krijgt.

HO! Wat er nou toch weer een vette band uit België is komen overwaaien. Houdt het dan nooit op met die Vlaamse kwaliteitsmuziek?

Het officiële Sniesteradvies is om topnummer ‘Red’ eens fijn hard te draaien (uiteraard winnaar in StuBru’s befaamde Nieuwe Lichting). Voor wie hier tekst bij wil: het hese gehijg waar gevoelige types bij Millionaire zo hard op gaan, in combinatie met een steeds verder buiten de lijntjes kleurende, voortdenderende groove RECHT vanuit het kruis om het maar netjes te zeggen.

Komt rammen in ons kot, Ramkot. Gaan wij het afgelopen jaar er eens flink uitdansen.

Tusky = feest. De destijds van ex-John Coffey leden opgetrokken band is nog immer retecatchy, strak en barstensvol energie. Vanaf dag 1 raasde de Tusknado langs Noorderslag, de Zwarte Cross en van die keer op Sniester plakt de confetti ons nog in de bilnaad.

We zijn nu een pandemie en paar personeelswissels verder (Alfred met de Snor is iets anders gaan doen, net als bassist Christoffer – leden van Pene Corrida en All Doomed brengen vers bloed) en de ongecompliceerde punkrock’n’roll van Tusky is nog steeds het beste medicijn tegen allerhande hartepijn. We’re going out again, en dat zullen we weten ook.

De band van Pip Blom is going places. Ze trok met haar heerlijke indiepopnummers door Engeland (waar Heavenly Recordings haar prompt een contract onder de neus schoof) en werd meegevraagd met The Breeders, Surfer Blood en Franz Ferdinand op Eurotour. Je kunt het slechter treffen.

Gelukkig spuugt ze nog altijd niet op een gezellig festival hier in Holland, wat wij lusten er wel pap van, die pop van Pip. Kijk en luister naar het übervrolijke ‘Keep it together’ en je weet waarom!

Je bent jong en verlangt naar, ja naar wat eigenlijk? Dat gevoel, dáár de soundtrack van, dat is The Haunted Youth. Ben je van de donkere, dwingende, dromerige synthpop, dan ga je dit heerlijk vinden.

In Vlaanderen vallen ze bij bosjes voor de grootse sound van deze band, en met reden. Ga zeker kijken als je graag in de melancholieke universums van MGMT, DIIV, Slowdive en -waarom ook niet- The Cure verkeert.

Als Kids With Buns een graadmeter is voor waar het heen gaat met de nieuwe generatie muziekmakers, dan staan we aan de vooravond van een prachtig tijdperk. Marie Van Uytvanck (21) en Amber Piddington (19) bouwen met hun sfeervolle gitaarspel en androgyne stemgeluid een wereld waar alles en iedereen zich welkom voelt. Hier wordt niet gelabeled en gehuicheld.

Lean in en geniet van hun warme, rustige tracks a la London Grammar, Phoebe Bridgers en Girl In Red.

Sommigen vergelijken slackerrockers DIRK. met zowel Weezer als Pixies, velen noemen DIRK. een fantastische band. En daar is weinig tegen in te brengen.

In 2016 al veroverde DIRK. de bronzen plak op Humo’s Rock Rally. Anno 2020 zijn ze de populairste – en meest gedraaide – indie-act van België. Ze stonden met 3 nummers tegelijk in De Afrekening, wat in het dertigjarige bestaan van ‘Vlaanderens mooiste lijst’ niet eerder voorgekomen is. Het leverde DIRK. de titel ‘Koning van de Afrekening’ en drie boeketten rozen op. Ook Radio 1, Kink en Pinguin Radio duwden DIRK. verder de stairway to heaven op.

Nu heeft DIRK. een nieuwe plaat uit die we fijn live gaan horen en waarover DIRK. zelf zegt: ‘Het is niet voor ’t een of ’t ander, maar zet u toch maar schrap.’ Dat je het weet.

Dit tonnetje hardcore punkexplosieven is de opvolger van het véél te vroeg ter ziele gegane Heck. Zegt dat je niks: Heck gaf in 2018 de toch wel meest memorabele en intense show ooit in de geschiedenis van Sniester.

Programmeertechnisch was Haggard Cat dus een no-brainer en ze gaan weer een hoop mensen blij maken deze keer. Ook als duo zetten Matt Reynolds & Tom Marsh de adrenalinesluizen verder open dan je voor mogelijk hield. Zij het nu met een iets gepolijster geluid: geniale melodische takkeherrie met een kop & een staart, en zelfs een herkenbaar blues- of heavymetalriffje op zijn tijd.

We schenken het bier voor de zekerheid in plastic & dan mag de rode loper uit. All hail de even sympathieke als beestachtige sloopkogels uit Nottingham!

Houdt u van garagerock? En mag de zon best schijnen af en toe? Magnetic Spacemen kijken. Heerlijk bandje.

Opbeurend geluid met helder klaterende gitaren, maar ook vehikel om alle stress en gedonder van het leven er ongecontroleerd uit te gooien. Live ziet dat eruit als een heerlijke zweterige bende op het podium. Gaat in goede aarde vallen als je ook van Thee Oh sees, FIDLAR en Meatbodies bent!

Nog altijd wanneer het kwik boven de veertien graden stijgt, neuriet heel Den Haag ‘Summer Night’ van The Indien. Maar 6 jaar na die hit blijven er heerlijk soulvolle riedels uit deze band stromen.

De dromerige stem van Rianne Walther en het klaterende gitaarwerk van Casper Talsma dompelen je onder in de zonnige sixtiesvibraties. Daar worden we hier in Nederland blij van, maar dat bezorgt je ook in Engeland een platencontract zo blijkt. Laat die Indien summer maar beginnen.

Eindhovense noiserock met een extra zuurstofboost van onverholen kritiek en woede over de meer f*cked up zaken des levens.

Goed naar de teksten luisteren, dat is smullen (“What are you. A Primark model?”). Al is het schreeuwen van SØWT minstens zo veelzeggend.

En dan nu iets compleet anders.

Hang Youth heeft geen tijd te verliezen. Om snel tot de kern te komen vonden de Amsterdammers een nieuwe expressievorm uit die het midden houdt tussen een grappig kunstproject, een kwade tweet en een bloedserieuze punkband. Een voorbeeld: op albums BOEL AAN DE HAND en ALLES MOET BETER horen we ultrakorte maar radicaal furieuze hardcore poppunk-beukers als ‘WAAROM IS ALLES ZO KK DUUR?’, ‘IK GEEF EEN NIER VOOR GEEN RUTTE IV’ en ‘BELASTINGDIENST’. Uit de voegen barstend van sociale betrokkenheid voeren de jongens hun extreem anarchistische agenda door waar maar kan.

Mei 2021 kwam de nieuwe plaat ‘HET K-WOORD’ uit, en als het kapitalisme daarna nog niet is gevallen, zal de band genoodzaakt zijn om nog meer albums uit te brengen.

Zeg. Mag er ook gedanst worden?

Om te voorkomen dat het een te serieuze bedoening wordt met al dat alternatieve underground gerammel, hebben we de Kiloknallers uitgenodigd.

Acht koppen sterk is deze straatskaformatie (scoren bij Scrabble!) en ze zijn gespecialiseerd in dak eraf blazen in de open lucht. Hun muzikaal testosteron sleurt alle cynici mee op een wilde rit door de wereld van de 50’s en 60’s ska. Niet missen, deze!

Dikke bassen, eighties vibes maar nieuw en spannend, opzwepend, energiek en sexy: High Hi is van de grote gebaren.

Het Vlaamse powertrio wordt door mensen achter toetsenborden wel eens vergeleken met Arcade Fire, vanwege de combinatie van gitariste Anne-Sophie Ooghe en de vocalen van drummer Dieter Beerten. The Kills mogen ook vaak een duit in het zakje doen.

Maar mensen in zalen denken helemaal niet aan die bands. Die kijken naar High Hi en denken alleen maar: Holy mac. Wat vet.

Explosieve mestizo mariachiband met leden uit Mexico, Honduras, Cuba, België en Spanje.

Je hebt dit gruwelijke partysyndicaat misschien wel eens in de Zwarte Ruiter gezien, en ze worden steeds teruggevraagd. Men gaat nou eenmaal hard op de originele ska-mariachi-funk’n’roll sound van Sindicato Sonico.

Sniester deed een speciaal verzoek aan Mexicaanse fiestacapitán Roman Santos, en dat was om jullie zonder genade helemaal naar de filistijnen te bailar. Atención, amigos!

Jointje roken in de wind – INBRANDER.
INBRANDERS show meepakken – Trommelvliezen naar de gallemiezen.
Maar: wèl een leuke avond gehad.

T is een punkband uit Amsterdam Noord met een groot hart voor hiphop & nu-metal, en een groot talent voor chaos.

Kom je naar Sniester om te moshen en je gruwelijk te bezeren? Zoek niet verder.

Steckerneck is geen Trio Escobar en het is ook geen Burma Shave.

Wat Steckerneck dan wel is? Daar laten Niels Göbel, Thijn Teeuwissen & Remco Prins verrekte weinig over los. Er is een nieuwe plaat gemaakt, ‘The Righteous Cup’, nog niet gehoord maar we hebben ze toch maar alvast geboekt. Want dat je met deze drie Haagse rockvedettes linksom of rechtsom wat goeds in huis haalt, is één van der weinige dingen die zeker is in het leven.